Պայ­քա­րը չոր­րորդ իշ­խա­նու­թ­յան դեմ դառ­նա­լու է Փա­շի­ն­յա­նի Վա­թեռ­լոոն

«САМОСУД»-Ի ԿՈ­ԴԱ­ՎՈՐ­ՎԱԾ «ՈՒ­ՂԵՐ­ՁԸ» Ո­ԳԵ­ՎՈ­ՐԵՑ ՀԱՆ­ՐՈՒ­ԹՅԱՆ ՏԱ­ԿԱՆ­ՔԻՆ

Facebook-յան էջս փա­կե­լով Նի­կո­լի վար­ձատր­վող «լե­գեո­նա­կան­նե­րի» դեմ` զազ­րա­խո­սու­թյուն-հայ­հո­յանք­նե­րից գլուխս ա­զա­տե­ցի: Տար­բեր տա­րի­քի ու սե­ռի (նաև բնու­թյան մեջ գո­յու­թյուն չու­նե­ցող) հե­ռա­խո­սա­յին խու­լի­գան­նե­րին, որ ծրագր­ված, ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ զան­գում էին խմ­բագ­րու­թյուն ու փոր­ձում նյար­դայ­նաց­նել, ցու­ցադ­րե­լով ի­րենց «հու­նա­րը» բա­նա­հյու­սա­կան հա­մա­պա­տաս­խան ժան­րում, ար­հա­մար­հում էի: ՈՒ­րի­շի սե­ղա­նից այս կռ­ճոն­ներ փախց­նող­նե­րի հե­ռա­խո­սա­զան­գե­րին հիմ­նա­կա­նում պա­տաս­խա­նում էր գոր­ծա­վա­րու­հին. ունկ­նդ­րում էր ի­րեն հա­տուկ հան­դար­տու­թյամբ և ա­ռանց ար­ձա­գան­քե­լու դնում լսա­փո­ղը:
Բայց Փա­շի­նյա­նի կի­րակ­նօ­րյա լայ­վը՝ ձոն­ված ՀՀ «կա­տա­ղած» լրագ­րող­նե­րին ու լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րին, հե­տո նաև կո­դա­վոր­ված «ու­ղեր­ձը»՝ «самосуд»-ի պատ­րաստ թափթ­փուկ­նե­րին, ոգևո­րեց հան­րու­թյան տա­կան­քին (ան­կախ տա­րի­քից, սե­ռից ու զբա­ղեց­րած պաշ­տո­նից) և ուղ­ղոր­դեց լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի ու նրանց խմ­բա­գիր­նե­րի դեմ: Պարզ­վեց` իս­կա­կան գրոհն առջևում է: Ի­րենց տղա­մարդ երևա­կա­յող ո­րոշ գա­ճաճ­ներ (և՛ մարմ­նով, և՛ հո­գով) լկ­տի գրա­ռում­նե­րով ո­ղո­ղե­ցին Facebook-ը, ա­մենևին չմ­տա­հոգ­վե­լով, որ ա­վե­լի են խո­րաց­նում Նի­կո­լի կա­մա, թե ա­կա­մա օ­րա­կար­գի պա­հանջ դարձ­րած թշ­նա­ման­քը, չգի­տակ­ցե­լով, որ գա­լու է պահն ու պա­տաս­խան են տա­լու գոր­ծած չա­րիք­նե­րի, կա­տա­րած խառ­նակ­չու­թյան հա­մար:

Ի դեպ, ժա­մա­նա­կին Նի­կոլն էր իր թեր­թում հա­մա­րից հա­մար գրում «խառ­նակ­չու­թյան» մա­սին: Հրա­պա­րա­կում­նե­րը «ձոն­ված» էին Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նին: Հա­վե­լեմ՝ շարքն ըն­թեր­ցող­նե­րին ան­հայտ պատ­ճառ­նե­րով ա­նա­վարտ մնաց:
Ի՜նչ ի­մա­նար «մեծ կոմ­բի­նա­տո­րը», որ տա­րի­ներ անց ինքն է դառ­նա­լու հի­շյալ «խառ­նակ­չու­թյան» չհան­դարտ­վող է­պի­կենտ­րո­նը։

Ապ­րի­լի 22-ին հեր­թա­կան զան­գա­հա­րո­ղը կա­նա­ցի ձայ­նով ան­հայտ սե­ռի մո­լեգ­նած մի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, որ, թերևս, մո­ռա­ցել էր ըն­դու­նել անհ­րա­ժեշտ դե­ղա­հա­բե­րը (կամ էլ ո­րոշ քայ­լա­րած­նե­րի սի­րած մա­րի­խուա­նա­յի դո­զա­յի ազ­դե­ցու­թյան տակ էր) կո­կոր­դը պատ­ռե­լով, «Ի­րա­տե­սին» ամ­բաս­տա­նում էր բա­զում ու բազ­մա­զան չգոր­ծած մեղ­քե­րի, այդ թվում` Քո­չա­րյա­նին պաշտ­պա­նե­լու մեջ: Չոր­րորդ, թե հին­գե­րորդ զան­գից հե­տո ես վերց­րի լսա­փո­ղը։ Տե­ղաց հայ­հո­յանք­նե­րի տա­րա­փը։ Զս­պե­լով զայ­րույթս պա­հան­ջե­ցի ներ­կա­յա­նալ։

-«Նոր» Հա­յաս­տա­նի հպարտ քա­ղա­քա­ցի եմ,- գրե­թե խեղդ­վե­լով ճղճ­ղաց ու շա­րու­նա­կեց զազ­րա­խո­սել Օ­րուե­լի «Ա­նաս­նա­ֆեր­մա­յի» այս բնա­կի­չը։
-Ես էլ հին Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­ցի եմ,- փոր­ձե­ցի ընդ­հա­տել մե­դու­զա­յի հայ­հո­յանք­նե­րի տա­րա­փը։
- Թուրք Քո­չա­րյա­նի պից­ցա­յա­կեր...,- ինչ­պես կա­սեր Հա­կոբ Պա­րո­նյա­նը՝ «պո­ռաց» կա­նա­ցի ձայ­նով ա­ռանձ­նյա­կը:
-Ա՛յ հայ­վան,- չզ­գա­ցի ինչ­պես բարձ­րաց­րի ձայնս,- Քո­չա­րյա­նը ազ­գա­յին հե­րոս է, որ զենքն ու­սած կռ­վել է թշ­նա­մու դեմ ու քեզ նման «հպարտ» ան­բա­րո­յա­կան­նե­րին պաշտ­պա­նել, որ թուր­քը չբռ­նա­բա­րի,- զայ­րույ­թից շպր­տե­ցի լսա­փո­ղը:
Ըն­կա­լու­չի մյուս կող­մում որ­պես պա­տաս­խան հն­չեց­րած հայ­հո­յան­քի շա­րու­նա­կու­թյու­նը մնաց կա­տա­ղած Ֆու­րիա­յի կո­կոր­դում։ Ի­րար ան­ցած աշ­խա­տա­կից­նե­րը եզ­րա­կաց­րին՝ պր­ծանք թո­կից փա­խա­ծի վայ­րա­հա­չոց­նե­րից։ Րո­պե­ներ անց, սա­կայն կր­կին զանգ։ Վերց­րի լսա­փողն ու միաց­րի բարձ­րա­խո­սը: Ըն­կա­լու­չի մեջ բա­ռա­ցիո­րեն ո­րո­տաց Գոր­գո­նա­յի ոռ­նո­ցը.
-Թու՛րք, թուր­քի ծնունդ…
Ան­հաս­կա­նա­լի ինչ-որ ա­լիք շամփ­րեց ու­ղեղս: Լսա­փո­ղը ձեռ­քիցս վերց­րեց գո­վազ­դա­յին խմ­բա­գիրն ու այս «շնա­բա­րո դուրս­պր­ծու­կին» (ճիշտ եմ բնու­թագ­րում, չէ՞, Նի­կոլ) հա­կա­դար­ձեց իր իսկ բա­ռա­պա­շա­րով։ Բայց հե­տո շփոթ­ված ան­ջա­տեց լսա­փողն ու ծի­ծա­ղեց.
-Էս ո՞ր կեն­դա­նու կա­տա­ղած էգն էր, ինձ չէր լսում, գժ­ված հայ­հո­յում էր։
Ի­րենց պաշ­տած պից­ցան, հա­վա­նա­բար, այն­քան էր հափ­ռել, որ կու­տակ­ված է­ներ­գիան ժայթ­քում էր փրփ­րա­կա­լած ե­րա­խից ու ինքն ի­րեն չէր կա­րո­ղա­նում տի­րա­պե­տել: Ինչևէ, եր­կու-ե­րեք ժամ հե­ռա­խոսն ան­ջա­տե­ցինք:
Պժ­գա­լի այս կեր­պա­րը մի օ­գուտ, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, տվեց խմ­բագ­րու­թյա­նը. րո­պե­ներ անց թեր­թի տնօ­րե­նը գնաց «Բի­լայ­նի» գրա­սե­նյակ ու...
Ի գի­տու­թյուն «հպարտ­նե­րի», «կր­ծող և սո­ղա­ցող» դա­սի բո­լոր ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի, լու­տանք­ներ թա­փե­լու մի­տու­մով խմ­բագ­րու­թյուն հե­ռա­ձայ­նող հո­գե­կան հի­վանդ­նե­րի և մյուս թափթ­փուկ­նե­րի՝ այ­սու­հետ ձեր զան­գե­րը կգ­րանց­վեն։

ԱՐ­ԺԵԶ­ՐԿ­ՎԱԾ Է Ա­ՄԵՆ ԲԱՆ, ՀԱՐ­ՄԱ­ՐԵՑ­ՎԱԾ ԲԱ­ՑԱ­ՌԱ­ՊԵՍ ՆԻ­ԿՈ­ԼԻ ՄՏԱ­ԾՈ­ՂՈՒ­ԹՅԱՆՆ ՈՒ ՃԱ­ՇԱ­ԿԻՆ

ԱՄՆ նախ­կին նա­խա­գահ Օ­բա­ման ժա­մա­նա­կին այս­պի­սի ար­տա­հայ­տու­թյուն ա­րեց՝ թիվ մեկ սպառ­նա­լի­քը աշ­խար­հին «Է­բո­լան» է, իսկ 2-րդը՝ ՌԴ նա­խա­գահ Վլա­դի­միր Պու­տի­նը: Ճի՞շտ էր Օ­բա­ման, թե՞ ոչ, ու­րիշ խո­սակ­ցու­թյան նյութ է: Նրա ո­ճով ինձ թույլ եմ տա­լիս եզ­րա­հան­գել՝ Հա­յաս­տա­նի պա­րա­գա­յում թիվ մեկ սպառ­նա­լի­քը Նի­կոլն է, հե­տո միայն COVID-19-ը:
Այս մար­դը չափ չու­նի (ոչ մի բա­նում), դաս­տիա­րա­կու­թյուն չու­նի: Վեր­ջին 2 տար­վա դի­տար­կում­նե­րը հու­շում են, որ ո­չինչ չու­նի (տվյալ պա­րա­գա­յում ան­տե­սենք ֆի­նանս­նե­րը, որ երկ­րի գոր­ծա­րար­նե­րին ռե­կե­տի են­թար­կե­լու «շնոր­հիվ» հա­վա­քե­ցին ի­րեն և կնո­ջը պատ­կա­նող հիմ­նադ­րամ­նե­րը):
Նրա բո­լոր հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը, մե­կը մյու­սին հա­ջոր­դող լայ­վե­րը հան­րու­թյա­նը նետ­ված պա­րապ վախ­տի խա­ղա­լիք են՝ խտա­ցած բա­ցա­սա­կան է­ներ­գիա­յով, չա­րու­թյամբ, մաղ­ձով, որ իր ակն­կա­լած հե­տա­գիծն են թող­նում հա­սա­րա­կու­թյան մա­նի­պու­լաց­ված հատ­վա­ծի ու­ղեղ­նե­րում:

Երբ ա­ռանց վա­րա­նե­լու հայ­տա­րա­րում է. «Հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո ո­չինչ մեզ չէր խան­գա­րում այդ մարդ­կանց հատ-հատ տնից հա­նե­լու և սա­մա­սուդ ա­նե­լու, և այ­սօր էլ մենք կա­րող ենք այդ հո­խոր­տա­ցող թափթ­փուկ­նե­րին սա­մա­սուդ ա­նել: Մար­դիկ մե­զա­նից պա­հան­ջում են, որ մենք աչք փա­կենք, որ ի­րենք կա­րո­ղա­նան տնե­րից հա­նել և փո­ղո­ցում սատ­կաց­նել այդ հո­խոր­տա­ցող թափթ­փուկ­նե­րին, բայց մենք հա­վա­տա­րիմ ենք մնա­լու վեն­դե­տա չա­նե­լու մեր խոստ­մա­նը»,- ու­զում եմ հարց­նել «самосуд»-ի մեծ գի­տա­կին՝ մտած­ված ե՞ս «ծրագ­րա­վո­րում» «Ի­րա­տես»-ի խմ­բագ­րու­թյուն հե­ռա­ձայ­նած հո­գե­կա­նի տի­պի թափթ­փուկ­նե­րին, թե՞… պար­զա­պես ան­ցյա­լից մնա­ցած «պարտ­քերդ» ես փոր­ձում վե­րա­դարձ­նել ո­մանց: (Ի դեպ, նախ­կին աշ­խա­տա­կից­ներդ մինչ օրս սի­րում են պատ­մել, թե խմ­բա­գիր ե­ղածդ տա­րի­նե­րին, աշ­խա­տա­սե­նյա­կում, ա­րածդ տմար­դու­թյուն­նե­րի հա­մար ով ինչ «самосуд» է ի­րա­կա­նաց­րել քո նկատ­մամբ):

Օ­րերս «Հրա­պա­րակ»-ի է­ջե­րից եմ բարձ­րա­ձայ­նել, հի­մա էլ կրկ­նում եմ՝ ա­նի­մաստ լայ­վե­րի, պա­ռակ­տիչ, խիստ վտան­գա­վոր հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի, բան­սար­կու­թյուն­նե­րի վրա ժա­մա­նակ վատ­նե­լու փո­խա­րեն, վերց­րու «Հա­յոց լեզ­վի» դա­սա­գիրքն ու լե­զու սո­վո­րիր։ Փո­ղո­ցա­յին խոս­ված­քը չի սա­զում զբա­ղեց­րածդ ա­թո­ռին։ Քեզ ա­մեն ին­չում թիվ 1 ես երևա­կա­յում, բայց չգի­տես տար­րա­կան մի բան՝ «հատ»-ով ոչ­խար­նե­րին են հաշ­վում, ո՛չ թե մարդ­կանց:
Որ անգ­լե­րեն չգի­տես, ո­չինչ, որ ռու­սե­րե­նին տի­րա­պե­տում ես ՈՒր­բա­թի մա­կար­դա­կով, այդ էլ ո­չինչ ու ո­չինչ: Բայց ա՛յ, որ հա­յե­րե­նին չես տի­րա­պե­տում, ար­դեն չի կա­րե­լի ա­սել՝ ո­չինչ…
Օխ­լո­սա­ցած­նե­րի ջան­քե­րով Ա­րամ Սի­մո­նյա­նի՝ սկու­տե­ղի վրա քեզ մա­տու­ցած դիպ­լո­մը (գույ­նը չեմ հի­շում), փաս­տո­րեն, թղ­թի կտոր էլ մնաց ու ո­չինչ չտ­վեց… Ան­գամ չն­պաս­տեց, որ կա­րո­ղա­նաս ար­տա­հայտ­վել նոր­մալ հա­յե­րե­նով: Ա­սել է՝ ի­զուր ես ա­մեն ին­չում ա­ռա­ջի­նը լի­նե­լու հայտ ներ­կա­յաց­նում: Ռու­սը կփաս­տեր՝ ты не са­мый, са­мый, са­мый!..

Անդ­րա­դառ­նանք լրատ­վա­կան դաշտն ա­լե­կո­ծած խնդ­րին. ի՞նչ է նշա­նա­կում՝ «Լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի 99 %-ը և լրագ­րող­նե­րի 70 %-ն իշ­խա­նու­թյուն­նե­րից փող են ստա­ցել։ Հի­մա չեն ստա­նում և ամ­բողջ լրատ­վա­կան դաշ­տը կա­տա­ղած ա…»։ Նի­կո՛լ, ոչ այն­քան հե­ռա­վոր ան­ցյա՞լդ ես մտա­բե­րել ու… կա­տա­ղել: Ի դեպ, նախ­կին լրագ­րող­ներդ նաև հա­ճախ են պատ­մում, թե ա­մեն դա­տարկ բա­նից ոնց ես մաղ­ձո­տում ու, նրանց բնու­թագր­մամբ՝ «ծղր­տում»:
«Ան­նա­խա­դեպ» են (Փա­շի­նյա­նի սի­րած բառն եմ օգ­տա­գոր­ծում) ի­րեն երկ­րի ղե­կա­վար երևա­կա­յո­ղի պա­տեհ ու ան­պա­տեհ ա­ռիթ­նե­րով թա­փած լու­տանք­նե­րը. «լրատ­վա­կան դաշ­տը կա­տա­ղած ա», դա­տա­վոր­նե­րը «վնգս­տա­ցող են», իշ­խա­նա­փո­խու­թյու­նը (2018-ին տե­ղի ու­նե­ցա­ծը հե­ղա­փո­խու­թյուն չէր, այլ սահ­մա­նադ­րա­կան կար­գի խախտ­մամբ իշ­խա­նու­թյան բռ­նա­զավ­թում, այդ պատ­ճա­ռով էլ ա­սում եմ՝ իշ­խա­նա­փո­խու­թյուն) քն­նա­դա­տող­նե­րը՝ «լա­փա­մա­նից զրկ­ված­ներ», «շնա­բա­րո դուրս­պր­ծուկ­ներ», «հրո­սակ­ներ» (հայ ժո­ղո­վուր­դը միշտ թշ­նա­մուն է հրո­սակ ան­վա­նել. Նի­կո­լի հա­մար սե­փա­կան ժո­ղո­վուրդն է հրո­սա­կը՝ նրանք, ով­քեր չեն անց­նում իր թրի տա­կով), օ­տա­րի կո­շիկ­նե­րը «լի­զող­ներ», ո­րոնք բո­լո­րը «վզա­կո­թե­րին ու­տե­լու» են:

ՀՀ վար­չա­պե­տի ա­թո­ռին նս­տած ան­ձը փո­ղո­ցա­յին բա­ռա­պա­շա­րով հո­գե­բա­նա­կան աս­պա­տա­կու­թյան է են­թար­կում հա­սա­րա­կու­թյան հեշտ մա­նի­պու­լաց­վող հատ­վա­ծին:

Երկ­րի վար­չա­պե­տի ա­թո­ռին հայ­տն­վե­լուց ի վեր այս մար­դը միա­վո­րե­լու փո­խա­րեն խե­ղեց-պա­ռակ­տեց հա­սա­րա­կու­թյու­նը. նախ բա­ժա­նեց սևե­րի ու սպի­տակ­նե­րի, հե­տո շեր­տա­վո­րեց, դաս­դա­սեց և թշ­նա­մու­թյան, մի­մյանց ոչն­չաց­նե­լու մո­լուց­քը մտց­րեց կո­լեկ­տիվ­ներ, ըն­կե­րա­կան ու բա­րե­կա­մա­կան շր­ջա­նակ­ներ, նրա ծնած-սնած խառ­նակ­չու­թյան ո­գին մտավ… ընդ­հուպ ըն­տա­նիք­ներ: Այ­սօր զա­վա­կը դուրս է ե­կել ծնո­ղի, եղ­բայ­րը` եղ­բոր, հա­յը` հա­յի դեմ: 37-ի ո­գով մարդ­կանց մեջ արթ­նաց­նում են ստոր բնազդ­նե­րը. դր­դում մատ­նագ­րեր երկ­նել հարևա­նի, բա­րե­կա­մի, հա­րա­զա­տի վրա, խրա­խու­սում դա­վա­ճա­նու­թյու­նը, զր­պար­տու­թյու­նը, ա­մեն նվաս­տը: Ե­րիցս ճիշտ էր գե­նե­րալ-մա­յոր Ար­թուր Վա­նե­ցյա­նը, երբ հոր­դո­րում էր Նի­կո­լին՝ կա՛նգ առ…
Կա՛նգ ա՛ռ… Այս ի՜նչ ա­տե­լու­թյուն ես ցա­նել, որ հայ կի­նը հա­սա­րա­կու­թյան թեր­մաց­քին հա­տուկ լպիր­շու­թյամբ փրփ­րա­կա­լած բե­րա­նից աղ­տե­ղու­թյուն է թա­փում, երբ հա­յը հա­յին թուրք է ան­վա­նում, հայ­հո­յում ազ­գա­յին հե­րոս­նե­րին:

Կա՛նգ ա՛ռ… Հա­սել ենք մի սահ­մա­նագ­ծի, երբ թուրքն այլևս ա­նե­լիք չու­նի. թշ­նա­մուն անհ­րա­ժեշ­տը կա­տար­վում է քո իսկ ձեռ­քով:
Չգի­տեմ՝ պատ­մու­թյուն սո­վո­րե՞լ ես, թե՞ ոչ: Բայց կար­ծում եմ՝ լսել ես կար­միր­նե­րի ու սպի­տակ­նե­րի, ի­մա՝ բոլշևիկ-մենշևիկ դի­մա­կա­յու­թյան մա­սին, ին­չը հե­տո վե­րած­վեց եղ­բայ­րաս­պան ջար­դի: Մոտ ենք, շա՜տ մոտ նման ի­րա­վի­ճա­կին: ՈՒ Աստ­ված մի ա­րաս­ցե քո իսկ ջան­քե­րով սահ­մա­նագ­ծին հա­սած­նե­րը «սայ­թա­քեն», ո­րո­շեն ի­րա­գոր­ծել քո նվի­րա­կան ե­րա­զան­քը՝ «самосуд» կոչ­վա­ծը:

Հա­սել ենք սահ­մա­նագ­ծին. ար­ժեզ­րկ­ված է ա­մեն բան, հար­մա­րեց­ված բա­ցա­ռա­պես Նի­կո­լի մտա­ծո­ղու­թյանն ու ճա­շա­կին, ո­րը, ըստ էու­թյան, այդ­պես էլ չի կա­րո­ղա­նում ձեր­բա­զատ­վել դե­ղին մա­մու­լում աշ­խա­տող հոդ­վա­ծագ­րի կոմպ­լեքս­նե­րից՝ գո­ռում-գո­չյուն, դա­տարկ կրա­կոց­ներ, զր­պար­տու­թյուն­ներ, ստեր, ան­հիմն մե­ղադ­րանք­ներ ու ան­հար­կի սպառ­նա­լիք­ներ: Այս մար­դը ճղճ­ղաց, հո­խոր­տաց որ­տեղ պա­տա­հի ու երբ պա­տա­հի, չմ­տա­ծե­լով (գու­ցե և մտա­ծե­լով, գու­ցե և նա­խո­րօք ծրագր­վա­ծը, հա­մա­պա­տաս­խան ու­ժե­րի ձե­ռամբ կազմ­վածն ի­րա­գոր­ծե­լու մար­մա­ջով) թի­րա­խա­վո­րեց ու վար­կա­բե­կեց ա­զա­տա­մար­տը, ազ­գա­յին հե­րոս­նե­րին, պե­տա­կան ինս­տի­տուտ­նե­րը՝ հար­վա­ծի տակ դնե­լով մեր ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյու­նը:

Նի­կո­լը հա­մա­պա­տաս­խան ու­ժե­րի ուղ­ղորդ­մամբ շարժ­ման մեջ դրեց դի­վա­յին մի մե­խա­նիզմ, ո­րը գոր­ծում է մեր պե­տու­թյան, ազ­գա­յին ար­ժեք­նե­րի, հա­յի ազ­գա­յին ինք­նու­թյան դեմ:
Հրե­շա­վոր այդ ծրա­գի­րը «հաղ­թա­կան» ա­վար­տին հասց­նե­լու ճա­նա­պար­հին Նի­կո­լի ոտ­քը պար­բե­րա­բար դեմ է առ­նում… Չէ՛, ո՛չ քա­րին, այլ… Չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյա­նը: Ի՞նչ պետք է ա­նել… Ա­յո՛, ար­դեն վրա է հա­սել «վճ­ռա­կան ու բախ­տո­րոշ» պա­հը, նի­կո­լա­վա­րի ա­սած՝ պետք է տալ չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյան վզա­կո­թին: ՈՒ նա փոր­ձում է լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րը դարձ­նել, ինչ­պես կա­սեր ռու­սը՝ мальчик для битья!
Չի՛ ստաց­վե­լու:
Պայ­քա­րը չոր­րորդ իշ­խա­նու­թյան դեմ դառ­նա­լու է Փա­շի­նյա­նի Վա­թեռ­լոոն, ի­մա՝ մայ­րա­մու­տը: Չեմ կաս­կա­ծում:

Փի­րու­զա ՄԵ­ԼԻՔ­ՍԵ­ԹՅԱՆ
Հ.Գ. Նի­կո­լի ներ­սում բույն դրած լե­գեո­նը չի կա­րո­ղա­նա­լու օգ­նել նրան` սկս­վել է «բախ­տի ա­նիվ» կոչ­վա­ծի հետպ­տույ­տը։ Ի­մա` Նի­կո­լին չի հա­ջող­վի լրատ­վա­կան դաշ­տը տա­նել ան­ցյալ, հասց­նել 37-ի դիր­քեր ու... ամ­լաց­նել, վե­րա­ծել իր կա­մա­կա­տա­րի: Անհ­նար է: Չի՛ հա­ջող­վի։ Լրատ­վա­կան դաշ­տը բախ­տո­րոշ պա­հե­րին միշտ էլ հա­մա­խումբ է ե­ղել: Այ­լա­պես, մեկ բռունցք դար­ձած չէր պաշտ­պա­նի նույն Փա­շի­նյա­նին, ո­րը 2008-ի մար­տի 1-ին լքել էր իր իսկ սադ­րանք­նե­րով իս­կա­կան մար­տա­դաշ­տի վե­րած­ված հրա­պա­րակն ու ճո­ղոպ­րել միայն ի­րեն հայտ­նի ծու­ռու­մուռ, նեղ­լիկ ա­րա­հետ­նե­րով։

Ա­պա­գա­յում է­լի կպաշտ­պա­նենք… Կյան­քը հե­տաքր­քիր մի սո­վո­րու­թյուն ու­նի, որ կոչ­վում է՝ դարձ ի շր­ջանս յուր: Միայն թե նրա պա­րա­գա­յում «դար­ձը» սաս­տիկ ցա­վոտ է լի­նե­լու, իսկ ան­կար­գե­լի (Նի­կո՛լ, նշա­նա­կում է па­рашют) դե­րը կր­կին իր գոր­ծըն­կեր­ներն են ստանձ­նե­լու: Այն գոր­ծըն­կեր­նե­րը, ո­րոնց այ­սօր զր­պար­տում է և ան­ցյա­լի գի­տակց­ված ու չգի­տակց­ված իր մեղ­քե­րը բար­դում նրանց ու­սե­րին: Խոսքս ու­զում եմ ա­վար­տել գե­նե­րալ-մա­յորի` Ար­թուր Վա­նե­ցյա­նի խիստ մար­գա­րեա­կան (Նի­կո­լի հա­մար) բա­ռե­րով՝ կա՛նգ առ…

Հեղինակի նյութեր

• MADE IN TURKEY (մաս 27-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 26-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 25-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 24-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 23-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 22-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 21-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 20-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 19-րդ)
• MADE IN TURKEY (մաս 18-րդ)
• Գլխավոր «սազանդարն» ու «դամ պահողները»
• Անիրական հարցազրույց իրականի հետ
• Ամեն ինչ հոսում է, ամեն ինչ փոխվում
• Հայոց քաղաքական դաշտի ոտանավորչի Մազութի Համոն
• «Կինոն հզոր զենք է, որը պետք է ճիշտ օգտագործել»
• «Կոյունլուների» մասին պատմող սերիալներն ու հաղորդումները հեռարձակեք
• «Տղե՛րք, սրանք ովքե՞ր էին, էս շեղաչքներին խառնեցի իրար»
• «Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը»
• «Ո՛չ երանի էն առաջինին, ում օրոք կմահանա Շիրազը և կբարձրանա Ղարաբաղի հարցը»
• MADE IN TURKEY (մաս 17-րդ)

Մեկնաբանություններ